Małgorzata Maćkowiak
urodziła się w Głogowie. Już od dzieciństwa przejawiała zainteresowanie sztuką, marząc o szkole w której uczą rysować i malować. Pierwszych lekcji rysunku i kompozycji udzielał jej ojciec, Zenon Maćkowiak, architekt.
W wieku 15 lat zaczęła kilkuletnią naukę malarstwa i rysunku w pracowni greckiego artysty i filozofa Telemacha Pilitsidisa, na stałe związanego z Głogowem.
W 1983 roku rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, a fascynacja pracą ojca zaowocowała nauką na wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego.
Równolegle do studiów na wydziale Architekturze Wnętrz, Małgorzata rozwijała swoje zainteresowania malarstwem i w rezultacie w 1991 roku obroniła dyplom z aneksem z malarstwa.
W 2011 roku uzyskała stopień doktora sztuk pięknych na wydziale Malarstwa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
Małgorzata Maćkowiak wystawiała swoje prace na ponad 150 wystawach zbiorowych i zorganizowała 50 wystaw indywidualnych, w Polsce i za granicą. Jest również laureatką kilku nagród, między innymi w 2010 otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej.
Kwadrat Magiczny
Cykl obrazów "Kwadrat Magiczny" to prace, które przedstawiają różne obiekty na kwadratowej płaszczyźnie podzielonej na dziewięć pól. Ten podział kwadratu na mniejsze kwadraty jest inspirowany kwadratem magicznym, czyli "tablicą składająca się z n wierszy i n kolumn (n>2), w którą wpisano n2 nie powtarzających się dodatnich liczb naturalnych w ten sposób, że suma liczb w każdym wierszu, w każdej kolumnie i w każdej przekątnej jest taka sama (tzw. suma magiczna).
Kwadraty magiczne nie mają żadnego zastosowania naukowego, ich układanie jest rodzajem rozrywki matematycznej" (wikipedia). Taki kwadrat magiczny znajdziemy w „Melancholii I” Albrechta Dürera. Może trudno znaleźć logiczną ciągłość w serii ostatnich obrazów (Kwadrat Magiczny) — pojawiające się tam (zamiast liczb, jak to jest w klasycznym, matematycznym kwadracie magicznym) realistyczne elementy — oko, księżyc, słońce, ptaszki, ryby, postacie, figury geometryczne, litery i anioły, liść ginko czy figura Buddy — są jednak narzędziem pozwalającym mi zamanifestować to, co w danej chwili mam najważniejszego do opowiedzenia o miejscach i zdarzeniach. (Mogę powiedzieć, że są to malarskie przekształcenia notatek ze szkicownika, który zawsze towarzyszy mi w podróżach).
Spontaniczna potrzeba wplatania realistycznych elementów w malarską tkankę abstrakcyjnych obrazów wynika z potrzeby realizacji twórczego zamysłu i dobrania dla niego odpowiednich środków ekspresji. W takich momentach nie interesują mnie normy i granice artystycznych form wyrazu i etykieta malarki posługującej się językiem abstrakcji. Jednocześnie, te przedstawiające elementy, jakby "wycięte" ze swojego realistycznego kontekstu, stają się znakami i tropami na konstruowanej przeze mnie, za ich pomocą, mapie wspomnień. Tworzę zbiory elementów i szukam łączących je związków, poniekąd zgodnie ze słowami Leonardo da Vinci, że „wszystko jest powiązane z wszystkim”.
Gdyby przedstawić te zbiory elementów werbalnie, mogłyby te opisy przypominać listę zwierząt z „Niebiańskiego emporium pożytecznej wiedzy”, którą Luis Borges opisuje nam w eseju „The Analytical Language of John Wilkins” z 1942 roku. Te wizualne taksonomie są śladem (i jednocześnie kluczem do zrozumienia) ścieżek moich myśli. Czasami stają się symbolami i wtedy są wskazówką do deszyfracji moich obrazów. Ten sposób obrazowego myślenia umożliwia mi przekraczanie kulturowych granic. Znajduję jedność w świecie, którego wielowarstwowość i wielowymiarowość pokazuje bogactwo i głębię ludzkiej wyobraźni.
Małgorzata Maćkowiak
Wystawa jest elementem cyklu „Artyści w przestrzeni miasta” realizowanego przy wsparciu finansowym Miasta Zielona Góra.
