Kosmos – słońce ziemia księżyc.
Zmierzch, patrzę na niebo, na niknące za horyzontem słońce, ostatni rozbłysk czerwieni, łagodnie znikająca jasność nieba i nadchodzącą ciemność. Pojawiają się migotliwe światła dalekich gwiazd. Dzień mija bezpowrotnie. Wiem, że to Ziemia odwraca się od Słońca, a ja wraz z nią. Ale poczucie tego, że to Słońce nas opuszcza pozostaje. Wschodzi księżyc, Luna opiekunka ciemności. Noc bierze świat w swoje objęcia. Ciemność nieba, na którym błyszczą gwiazdy, otwiera przede mną przestrzeń kosmosu i nigdy nie czuję się jego (kosmosu), cząstką bardziej, niż nocą.

Codzienna cykliczność tych zdarzeń przywołuje we mnie dawne wyobrażenia Kosmosu i firmamentu nieba – koncentrycznie ułożone koła z hierarchią niebiańskich sfer.

Jestem zafascynowana tymi historycznymi ilustracjami. Ich rysunkową strukturą, geometryczną konstrukcją i organizacją przestrzeni w porządku określonym bardziej intuicją i wiarą twórców niż naukową wiedzą. Z dzisiejszej perspektywy, wydają się być archaiczne i nieco naiwne, ale ich piękno mnie pociąga. Staje się dla mnie źródłem inspiracji – cykl Genesis również z takiego zachwytu wyrasta.

Cykl Kosmos jest więc rozwinięciem i kontynuacją tego zainteresowania. Wykreślam koliste, rytmiczne struktury, tworzę wariacje na temat kosmosu i ukrytych w nim sił. Z głową w chmurach i nogami na ziemi, buduję swoją kosmiczną przestrzeń. Szukam równowagi pomiędzy tym co ziemskie i kosmiczne. Używam uniwersalnych symboli, staję się ich pośredniczką, zamieniam światło w kolor, podążam za „muzyką sfer niebieskich” i konstruuję mapy nieba.

Małgorzata Maćkowiak

  Wystawa czynna od 23 listopada do
7 grudnia 2023 roku